.png)
Ik sprak onlangs een dame die had ontdekt dat ik minimalist ben.
Ze somde meteen een aantal voorwaarden op waaraan ik zou voldoen:
ik kocht niks,
leefde bijna in een hut,
digitaal afgesloten van de wereld.
Je kan je de teleurstelling inbeelden toen ik mijn situatie beschreef 😁.
Over de misvattingen van minimalisme schreef ik eerder al een blogstuk '5 misvattingen over minimalisme (of wat minimalisme niet is)'.
En de dame in kwestie ging uit van nog een misvatting: omdat ik minimalist ben, is mijn hele gezin dat per definitie ook.
Wie me volgt op Instagram (hier kan dat) weet dat mijn minimalistische visie nét daar al eens vierkant loopt. Kijk die snoetjes: wie zegt daar nee tegen?!
My life, my choice
Minimalisme is mijn keuze en ik pas het toe op alle facetten van mijn leven, zijnde die delen waar ik zelf kan beslissen én die op mij van toepassing zijn.
Wat ingewikkeld misschien om te zeggen, ik maak, net zoals iedereen, mijn eigen keuzes maar ik eis/verwacht nooit dat anderen dezelfde maken.
Geen druk, geen veroordeling.
Ook niet naar mijn kroost.
Een van mijn waarden als ouder is net dat mijn kinderen mogen zoeken wie ze zelf zijn.
Kids will be… kids
Het zijn en blijven kinderen.
Kinderen zijn vatbaar voor trends, voor de mening van hun vriendjes (zeker vanaf een bepaalde leeftijd). Ze zoeken hun plaatsje in de wereld en ‘erbij horen’ is een veilig gevoel.
Daar is niks gek aan. We zoeken allemaal verbinding.
Dat betekent ook dat hun willen niet altijd strookt met mijn visie .
Denk maar aan ‘prullen kopen’. Dingen die ik compleet onnodig vind, van slechte kwaliteit en waarvan je (als ouder) weet dat die na een paar uur ‘uitgewerkt’ zijn.
Ons economisch systeem helpt graag een handje mee. Ziedaar de volgende spaaractie!
Zeg eens eerlijk: hoeveel stickies, vitamini’s, Jurassic World stickerkaartjes, insecten, moestuinbakjes, lego kaartjes, hell nog aan toe, flippo’s (😱) hebben jullie nog liggen in huis (of brachten jullie al naar de kringwinkel)?
Jep, we gaan er allemaal in mee… voor de kinderen (ook ik soms)!
Lees je graag meer over de (on)zin van spaaracties, Monique Van der Vloed schreef het leuke stuk: 'Spaaracties... hoe voordelig zijn ze echt?'.
Hoe irritant ik hun grillen ook vind, ze liggen er niet wakker van.
En dat is misschien maar goed ook… (ok, ik voel bijna fysiek pijn als ik dit schrijf 😂).
Kinderen moeten zoeken, experimenteren, fouten maken, om te kunnen groeien. Door zelf te ervaren, zullen ze beter voelen wat voor hen werkt (en niet), ook al hebben we het duizend keer gezegd.
Compagnon de route
Het zou oneerlijk zijn van kinderen dezelfde mindset te verwachten en dezelfde levenservaring dan van een volwassene. Zij starten nu daar waar ikzelf jaren geleden stond. Het enige wat ik als ouder kan doen, is de reis wat makkelijker maken.
Hoe kan ik hen als (minimalistische) ouder begeleiden?
#1 Werken met wenslijstjes
Wanneer mijn kinderen iets ‘echt heel graag willen’, willen ze liefste meteen naar de winkel rennen om het te kopen.
Dat doe ik nooit.
Nee, ook niet het eerstvolgende weekend.
Ik weet dat zo’n impulsaankoop meestal niet van blijvende aard is. Ze vergeten zo snel of zien in dat het toch niet het juiste product was. Of ze vinden iets anders ‘echt heel leuk’.
Er zit schoonheid in het wachten. In tussentijd kan het op de wenslijst. Willen ze het na een bepaalde tijd nog steeds, kunnen ze het kopen.
Hoe lang precies varieert; afhankelijk van mijn inschatting
hoe oprecht hun wens lijkt te zijn (licht sadistische ouder 🙋♀️),
hoe het praktisch uitkomt om nodeloos heen en weer gerij te beperken,
hoe graag ik het ding in huis wil zien 🤪.
Ik stel hun geduld al eens zwaar op de proef door het maanden vooruit te schuiven.
Soms wringt dat met de idee dat ze hun centen zelf mogen beheren. En met de goede sfeer in huis 😬. Maar het plezier achteraf is nog zo groot.
#2 Vragen stellen
Tot vervelens toe (vooral voor hen):
Wat ga je ermee doen? Waarom?
Vind je het mooi? Waarom?
Heb je al iets soortgelijks?
Wat je ermee wil doen, kan je toch ook doen met ‘vul aan met iets wat ze al hebben’?
Denk je dat het lang zal meegaan?
Waar ga je er mee spelen?
Kan je er samen met zus mee spelen?
Voor de verzamelingen: Wat als de verzameling niet compleet raakt? Wat gebeurt er mee eens we ze allemaal hebben?
Ik probeer mijn vragen altijd positief te stellen en verberg mijn eigen waardeoordeel. Dus niet:
‘nee nee dat niet, want jij speelt niet graag met grote dingen’
maar
Oh? Ik wist niet dat je graag met die grote stukken speelde?
Speel je liever met iets groot of iets klein?
Ik zie je vaak spelen met kleine stuks, ben je zeker over de grootte?
Heel vaak zijn ze gefixeerd op het product maar denken ze niet na over de details van het gebruik!
#3 Het volledige verhaal vertellen
Ik probeer hen verder te laten kijken dan de aankoop.
Omdat duurzaamheid voor mij van belang is, geef ik ook info over het materiaal, hoe het is gemaakt en wat de impact daarvan is.
Ik heb mijn 8-jarige op kindermaat de basics van de kledingindustrie uitgelegd. Ook daar probeer ik me aan de feiten te houden en mijn eigen voorkeuren niet te hard te laten doorschijnen.
#4 Lead by example
Geen betere inspiratie dan het zelf voor te doen, met nadruk op doen meer dan op zeggen.
#5 Mild voor mezelf
Life is too short om star vast te houden aan principes. En niets is perfect. Soms doe ik ook gewoon maar wat. Ik hoop dat ze zien dat ook dat het leven is.
#6 Hoopvol blijven
Ik zie niet altijd ‘return on investment’. Om niet te zeggen, soms maak ik me echt zorgen ‘of dat ooit nog goed komt’. Ons best doen en vertrouwen hebben, is wat me rest…
En je weet wat ze zeggen… we worden allemaal onze ouders... Er is dus altijd hoop 😉.
Groeten,
Stefanie
.png)