Wees 10 belemmerende gedachten om te ontspullen te slim af!

Te veel spullen en rommel om je heen geeft een overdaad aan visuele prikkels. Die krijg je heel vaak onbewust binnen en kunnen leiden tot stress.

Dé oplossing? Ontspullen die handel!

Toch?

Een aantal belemmerende gedachten zorgen ervoor dat we toch nodeloos vasthouden aan spullen. Eens je deze herkent, kan je ze zelf bestrijden in je hoofd: schaakmat!

In haar boek ‘meer luxe met minder’ beschrijft Annelies Mentink (van AnneliesMinimaliseert) 10 veel voorkomende opruimexcuses. Ze waren een inspiratie voor dit lijstje, maar ik herkende bij mezelf nog wel een paar andere varianten!

#1 Ik kan het niet wegdoen want het is een cadeau

Says who eigenlijk? Het gezegde gaat nochtans: het is de attentie die telt. Een geschenk geeft een impliciete boodschap: je bent belangrijk genoeg voor mij om er tijd en/of geld aan te besteden. Van zodra het geschenk is gegeven en je die boodschap waardeert, vervalt het doel en kan je het spul perfect loslaten.

De verwachtingen van de gever zijn een dingetje, dat geef ik toe. Je wilt natuurlijk niemand kwetsen. Maar verwacht die persoon écht dat je het spul tot het einde van je dagen bijhoudt, zelfs als het je stress bezorgt? Zou jij dat verwachten van iemand waarvoor je zelf ooit iets kocht?

Hoe ga ik ermee om?

Het goede voorbeeld geven en helder communiceren, kan wonderen doen. Ik geef bijv. zelf zelden spullen en leg uit waarom niet. Ik maak m'n wenslijstje of spaarpotje vooraf kenbaar (met een paar leuke hints '-) ).

#2 Ik kan het niet wegdoen want dat heeft wel (veel) geld gekost

Hate to break it… het geld is weg en het komt niet meer terug. Spullen laten bestoffen in een kast blijft alleen maar ‘kosten’: ruimte om het te stockeren, tijd om het te poetsen/verzetten, prikkels om het telkens ongebruikt te zien staan en vaak nog een beetje schudgevoel erbij…

Hoe ga ik ermee om?

Wil ik mijn geld laten opbrengen, dan moet ik het echt gebruiken. Doe ik dat (om welke reden ook) niet, dan was het een miskoop. Ik leer eruit en ga verder.

Wil ik geld recupereren dan verkoop ik het (voor een fractie van wat ik betaalde, helaas) of geef ik het weg (aan iemand die het wel zal gebruiken).

#3 Ik kan het niet wegdoen want het zal zeker nog van pas komen

Die ‘voor het geval dat’ categorie kan vanalles zijn. Voor het geval dat er iets kapot valt en vervanging nodig is (bv. elektro is hier een klassieker), dat iemand ernaar op zoek is (bv. je kinderen zoeken iets voor school), dat er een situatie voorkomt waarin ik het wel kan gebruiken (bv. je gaat op zoek naar een functie of plaats in huis), … . De kans dat dit werkelijk gebeurt, is klein. Echt klein. En als het toch zo is, is het ‘gebrek’ niet onoverkomelijk. Ik bedoel, er is bijna altijd een manier om het (zonder) op te lossen.

Hoe ga ik ermee om?

De 20/20/20 regel is hier een handig hulpje. Als je het kan aanschaffen voor (minder dan) 20€, op (minder dan) 20 km afstand, binnen (minder dan) 20 minuten, dan doe je het beter weg. De kost van het houden weegt niet op tegen de kost van het (eventueel! – waarschijnlijk niet) opnieuw aanschaffen.

Eenmaal we spullen in ons bezit hebben, vinden we ze (onterecht) veel meer waard (ontdekt door econoom en nobelprijswinnaar Richard Thaler)

#4 Ik kan dat niet wegdoen want het heeft emotionele waarde

Dé dooddoener van formaat vind ik! Het lijkt misschien een waterdicht alibi maar bij de meeste mensen zit er een heel dubbele redenering achter. Vaak kunnen ze het spul niet loslaten wegens ‘te emotioneel’, maar tegelijk wordt die emotionele waarde niet erkend.

Hoe ga ik ermee om?

Herinneringen zitten niet in (veel) spullen maar in m'n hoofd en hart (cliché alert!). Door heel bewust (een paar) typerende spullen te kiezen, breng ik die herinneringen zo weer tot leven. Door die enkele spullen een mooie plaats te geven of ze ook écht te gaan gebruiken, hou ik het warme gevoel levendig. Dat doe je niet door een halve inboedel die donkere kast in te duwen.

#5 Ik kan dat niet wegdoen want ik bewaar het voor de kinderen

In voorgaande generaties was het misschien zo dat spullen werden doorgegeven (en dat de ontvangers er blij mee waren), vandaag is dat veel minder het geval.

Hoe ga ik ermee om?

Eens iets vinden wat nog van papa of mama was is leuk maar ik gun hen het plezier van hun eigen spulletjes bij elkaar te zoeken, afgestemd op hun manier van leven. Misschien kunnen we, eens het zover is, wel samen op zoek naar hun 'uitzet' (wish wish!).

Dit argument geldt niet alleen voor kinderen maar voor eender welke categorie 'anderen': van ouders, familieleden, vrienden tot collega's of buren.

#6 Ik kan dat niet wegdoen want het is nog zo goed als nieuw

Veel van het schuldgevoel om dingen weg te doen, komt omdat we er niet (voldoende) van hebben genoten of het hebben gebruikt. Dat besef ik wel en het geeft me een vervelend gevoel. Alleen, het spul nog langer bijhouden, zal dat gevoel niet wegnemen.

Hoe ga je ermee om?

Nieuw of niet, als ik er geen gebruik van maak, speelt de staat geen rol. Ik kan het dan net zo goed wegdoen, zodat iemand die ernaar op zoek is, wel kan genieten van een ‘nieuw’ product.

We should be choosing what to keep, not what we want to get rid of. (Marie Kondo)

#7 Ik kan dat niet wegdoen want het voelt alsof ik (status, gezicht, prestige…) verlies

Het gevoel van schaarste is een heel sterke emotie en laat sporen na in ons menselijke brein. Mensen die vroeger (maar ook nu) schaarste hebben ervaren, zullen daarom vaak moeite hebben om spullen weg te doen bv. zij die zich oorlog herinneren, hetzij vanuit eigen ervaring, hetzij vanuit de harde verhalen van eerste getuigen zoals hun ouders. Die moeite ontstaat uit angst voor een eventuele nieuwe schaarste, maar ook vanuit een geruststelling. Spullen in huis betekende dan immers voorspoed.

Overvloed is vandaag trouwens nog steeds een belangrijke parameter van succes. En velen onder ons etaleren die graag bv. met een dure wagen of een groot huis. Wie uit dat systeem stapt, kan een gevoel van falen, van verlies ervaren.

Hoe ga ik ermee om?

De enige die bepaalt of je succesvol bent, ben je zelf. Jij hebt immers je doelen voor ogen en hebt zicht op de realisatie ervan. Ik voer het ‘gevecht’ dus vooral tegen m'n eigen hoofd. Ik daag mezelf kritisch uit: heb ik er iets aan? Maakt het me gelukkig? Zou dat gevoel veranderen mochten anderen niet weten dat ik iets had/deed? Er is trouwens ook niks mis met het vieren van succes. Maar ik doe het liever in een vorm waarin ik er zelf ook van geniet, niet enkel de buren '-).

#8 Ik kan dat niet wegdoen want ik ga het eerst nog verkopen

Recupereren, zegt. Heel schoon want er zijn zeker mensen die ik er een plezier mee doe. En wat extra cash flow is altijd meegenomen toch?!

Alleen, in alle vastberadenheid durf ik een aantal neveneffecten te negeren...

Verkopen kost tijd (veel tijd) en moeite (goeie foto's maken, vragen beantwoorden, afspraken maken, opnieuw wegens niet opgehaald, pakjes naar de post brengen, naar de markt gaan, betaling opvolgen, ...). Als een onmiddellijke verkoop uitblijft, blijft het staan waar het staat. In het beste geval ergens op zolder (ja daaag intentie: uit het oog, uit het hart) maar net zo goed te midden van de gang. En het trekt nog wat extra spullen aan ('die we ook nog kunnen verkopen, hoera!').

En plots zijn we een jaar verder.

Heb je die tijd en energie? Prima, doen! Maar wees wel eerlijk met jezelf. No shame in de hele lading gewoon bij de Kringwinkel droppen: klaar!

Hoe ga ik er mee om?

Dit argument is voor mij het moeilijkste van allemaal. Never not selling, kendet? En ik schat het altijd veel positiever in dan de werkelijkheid. Hoewel ik bewust de stress ervaar van het er elke dag te zien staan, is het met heel kleine stapjes dat ik leer dat het ok is om er niet het maximum uit te halen. Dat weggeven écht deugd doet en dat de rust heel veel waard is.

#9 Ik kan dat niet wegdoen want het is nu eenmaal wie ik ben

Het is een feit dat sommige mensen materialistischer zijn ingesteld dan andere. Sommigen kunnen perfect leven met de basics, anderen hebben het liever wat uitgebreider. Dat zal een impact hebben op de hoeveelheid spullen die je denkt nodig te hebben. Ik zeg hier heel duidelijk 'denkt' want er zit ook een groot deel gewoonte aan vast. Met wat wennen en oefenen kan het vaak ook (veel) minder.

Hoe ga ik ermee om?

Ik hou van schoonheid, in spullen maar ook in mijn omgeving. Dat is echt wie ik ben. Vroeger vertaalde zich dat in een huis als showroom want 'het moest natuurlijk wel een beetje gezellig zijn'! Door stelselmatig te ontspullen, ben ik geleidelijk gewoon geraakt aan minder tot het punt dat het nu vooral omgekeerd werkt. Dat ik het nu vaak 'te druk' vind, 'te veel'. Maar veel zorgvuldiger dan toen zorg ik dat ik me omring met (alleen) de allermooiste basics.

The best way to find out what we really need, is to get rid of what we don't. (Marie Kondo)

#10 Ik kan dat niet wegdoen want er is iets anders aan de hand

Als je buitensporig veel moeite hebt met loslaten, en dit manifesteert zich op verschillende vlakken, dan kan je bij jezelf nagaan of daar misschien een onderliggende reden voor is. Misschien ervaarde je een trauma, ken je een ziektebeeld of stoornis die je in de weg staat. Als dat zo is, kan het helpen om eerst (of tegelijk) het onderliggende probleem aan te pakken. Het kan ook helpen om professionele hulp in te schakelen, zowel voor jezelf als voor het opruimproces.

#... Ik kan dat niet weg doen want...

Welk argument weerhoudt jou ervan om te ontspullen? Of herken je jezelf keihard in de bovenstaande?

Met het (h)erkennen is de eerste stap gezet! Met kritische vragen aan mezelf en een goeie rationale kan ik heel vaak inzien dat mijn 'reden' eigenlijk op niets slaat.

Heel vaak, maar niet altijd. En da's helemaal ok.

Ik merkte immers al vaak dat de twijfelgevallen die ik nu (nog) niet kan wegdoen, er in de volgende opruimsessie als eerste uitgaan.

Minimaliseren is vooral een proces. En minimaliseren kan je leren :-).

Laat me zeker weten in de comments hoe jij dit ervaart. Dan vullen we onze top 10 samen verder aan!

groetjes,

Stefanie